17 maart 2016:

Het is weer Boekenweek

Sinds enige tijd probeer ik boeken waarvan ik denk dat ik ze niet nog eens wil lezen kwijt te spelen. Er staan er een heel stel te koop op bol.com, op die manier zijn al zes boeken naar een nieuwe eigenaar gegaan. Ook leg ik er regelmatig eentje te vondeling in de trein. Maar wat ik niet kwijt wil is mijn rijtje Boekenweekgeschenken, daar komt zelfs elk jaar een boek bij. Ik wil die collectie zo compleet mogelijk houden maar ik mis nog een paar vroege jaren, die soms, via antiquariaten, voor astronomische bedragen worden verhandeld en dus waarschijnlijk niet in mijn kast terecht zullen komen. Dit jaar kocht ik, om het Boekenweekgeschenk te krijgen, As in tas, van Jelle Brandt Corstius dat ik direct begon te lezen. Na hoofdstuk twee bedacht ik dat ik erg veel requiem romans heb, dit is er ook een. Hm… Hoewel klaarblijkelijk veel auteurs het overlijden van een ouder of kind verwerken in hun mooiste werk, op die manier een monumentje oprichten. Ik ken (nog) niets anders van Jelle Brandt Corstius, maar As in tas is prachtig.

23 juni 2015:

Besproken met de Leesclub: Weerwater van Renate Dorrestein

Niet vaak waren de meningen zó verdeeld in onze leesclub, als over dit boek. Een van de lezers is zelfs halverwege gestopt omdat hij het écht niet leuk vond. Ik zelf bevind me in het andere kamp: Ik hou wel van Renate Dorresteins droge humor en scherpe observaties, het idee van dit verhaal vond ik ook goed gevonden. Het einde sprak me dan weer niet echt aan, maar ik kon goed met de personages door een deur. En (raar misschien)  ik heb best warme gevoelens voor Almere. Onze leesclubanalyse was vooral dat het behoud van cultuur een belangrijke factor geweest zou zijn in het Almere van dit boek. Zo worden alle boeken uit de bibliotheek als brandstof gebruikt, en muziek is helemaal afwezig. Twee dingen die het leven in de restanten van de beschaving een stuk soepeler hadden kunnen maken. Maar: een positief leesadvies van mij.

31 Maart 2015:

We lazen Ik kom terug van Adriaan van Dis

Eerder las ik Tikkop van Adriaan van Dis, en Palmwijn. Beide vond ik wat naargeestige boeken, als de leesclub zijn laatste werk niet op het menu had staan had ik dit niet gelezen. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik blij ben met de leesclub, want wat een mooi boek! Het beschrijft het laatste jaar in het leven van de moeder van de schrijver, met wie hij een getroebleerde verhouding heeft. Zij heeft een turbulent leven achter de rug, met twee moeizame huwelijken en een verblijf in een interneringskamp in Indonesië in de Tweede Wereldoorlog. Hij is wat je noemt tweede-generatie-slachtoffer, ook en vooral van het oorlogstrauma van zijn inmiddels overleden vader. Toch, tussen alle geruzie en wrevel zit er veel liefde. En humor. Prachtige taal, ik denk dat alleen Adriaan van Dis het woord “stupéfait” nog gebruikt.

28 januari 2015:

Griep.

Ik was ziek. Niet zo erg dat ik onder de dekens moest blijven, ik had geen koorts en wel gewoon trek in eten. Wel spierpijn op plaatsen waar ik niet wist dat ik spieren heb, een concentratiespanne als van een goudvis en algehele malaise.  Behalve werken (lees: aanwezig zijn achter mijn bureautje) en het minimaal noodzakelijke wat betreft het huishouden deed ik niets. Ik lag op de bank en las kranten en een boek. Ik vond het Puttertje leuk, inderdaad aan de lange kant. Maar Donna Tartt schrijft fijn en beeldend, de vaart ging er niet helemaal uit. Wel kreeg ik zin om de hoofdpersoon een schop te verkopen, hij ondergaat zijn lotgevallen meer dan hij ze beleeft. Hoe dan ook, drie sterren en een hoeraatje voor het Puttertje, dat dus kennelijk zelfs met een goudvissen-focus gelezen kan worden.